Goodbye Ghana, Hello Kenya

Maandag voordat we aan ons tripje naar Accra begonnen was het eerst nog suikerfeest, dus wij mochten 's ochtends in Ghanees gewaad en met hoofddoek mee naar het Mekka van Tamale. We konden achterin een truck meerijden met andere mensen en in de bak van de truck begon een stel jongens al te zingen, wat ze de hele rit hebben volgehouden. Wij waren vooral aan het bidden dat het niet zou gaan regenen.. Eenmaal aangekomen bleek het Mekka een oud stadium te zijn, wat zwart zag van de mensen, of wit liever gezegd, want iedereen droeg witte hoofddoeken om te laten zien dat het feest is. Ik zat (natuurlijk) bij de vrouwen achterin, op een matje. Toen eindelijk het hele stadium vol was, en ook de verkopers en fotografen hun ding hadden gedaan begon het dan eindelijk. Er werd door de Iman kort wat gezegd en daarna begon het gebd. Nou doe ik in Nederland bewust niet aan Yoga omdat ik sommige posities te ongemakkelijk vind om aan te nemen (en omdat ik het gewoon niet kan), maar vandaag zat er niet anders op dan in mijn strakke jurk toch een poging te wagen. Hij kraakte af en toe in z'n voegen, maar heeft het overleefd. En heel toevallig zijn er tussendoor ook nog wat foto's gemaakt van het evenement :-)
Alhoewel het heel bijzonder is om eens mee te maken, heb ik besloten dat de islam niks voor mij is. Voor het grootste gedeelte omdat ik er belachelijk uitzie met een hoofddoek :-)
Maar het was een hele bijzondere ervaring! Thuis kregen we ook extra veel te eten en zelfs een flesje appeldrink om het suikerfeest te vieren!

Na smiddags en savonds nog wat afgesproken te hebben met Cubanen, Ghanezen, Belgen en Nederlanders om afscheid te nemen brak dan eindelijk mijn laatste nachtje in m'n gastgezin aan. Heel bizar, de tijd is zo verschrikkelijk snel gegaan en weer zoveel meegemaakt in hele korte tijd.
En we gaan de komende paar dagen ook nog zoveel zien en meemaken hopelijk!

Om 6 uur 's ochtends kwam Tove met de taxi langs om me op te pikken en naar het busstation te gaan. Sweba liep mee naar de weg om me uit te zwaaien, vreemf om afscheid te nemen van je host moeder. Hoe groot is de kans dat je hier ooit nog terug komt...
BIj aankomst op het MEtro Mass station bleken de oranje monsters vandaag niet te rijden want het was Suikerfeest. Ja, gisteren was dat ook, maar er zijn dus moslims die het volgens de kalender vieren en moslims die elke avond naar de maan gaan zitten turen om te kijken of die al goed staat. en die laatste groep vond het vandaag tijd voor suikerfeest. Dus toch maar met de tro tro dan.. ook al is Kumasi een uur of 6 rijden. EN ook deze keer, hoe kan het ook anders, autopech onderweg.. duurde gelukkig maar 1,5 uur oid en de weg naar Kumasi kon vervolgd worden.
Tove voelde zich tijdens de rit al niet lekker, en dat werd alleen maar erger, Malaria, dus in plaats van ons plan om smiddags de grootste markt van West-Afrika te bezoeken hebben we maar een slaapplekje gezocht en ben ik maar gaan shoppen. Pharmacy voor pillen, supermarkt voor eten, straatverkoper voor waterzakjes. die tot mijn grote schrik hier ineens 20 pesewas kosten ipv 10 in Tamale. wat omgerekend een verschil van wel ruim 2 cent is!
Ook de taxi's zijn een stuk duurder komen we de volgende dag achter. Kumasi is ook echt een grote stad in vergelijking met Tamale. Het tro tro station is enorm, evenals de markt. waarvan een deel langs de oude spoorlijn zit. Treinen rijden er in Ghana namelijk toch niet, iets met China die het onderhoud zou doen maar wat overduidelijk niet helemaal gelukt is. (weer China he..)
Smiddags reizen we door naar Takoradi, waarvan we de volgende ochtend naar Beyin willen reizen om van daar met de kano naar Nzulezo, een dorpje op palen in de wetlands, te gaan. De olgende ochtend zitten wij braaf om 7 uur op het tro tro station, waar de tro tro pas tegen 9 uur aankomt en pas rond half 11 vol zit. De weg is hel, maar we komen in Beyin en kunnen zelfs nog met de kano vertrekken. Wel vertellen ze ons dat er echt geen rechtstreekse tro tro meer terug gaat, maar das van later zorg. eerste Nzulezo maar eens. Het blijkt dus echt nog een uur met de cano, en of we zelf even willen peddelen. Het dorpje zelf is klein, maar wel grappig. Moet eerlijk zeggen dat ik Inle lake in Myanmar mooier vond, maar goed, we hebben het gedaan.
Na weer een uur terug peddelen, echt, die suikerfeest kilo's zijn er al weer af, dus maar een tro tro ergens anders heen, vanwaar we echt zeker weten volgens onze gids wel een tro tro naar Takoradi terug konden krijgen. Niet dus... dus maar weer op de volgende tro tro, naar Aiyinasi dit keer, wat een dorp vol kuilen met een kruising langs de grote weg is. Daar moeten we dan op de kruising maar wachten op de tro tro terug.. en uiteraard is dit een goed moment voor regen.. en het is inmiddels ook al donker. Na maar een half uurtje is de tro tro er! jeej!! we denken dat we er wel snel zullen zijn, maar helaas, de totale rit duurde zo'n 5 uur, dus ook vanavond maar weer overnachten in Takoradi en morgen verder.

De volgende stop is Cape Coast, waar we het Cape Coast Castle bezoeken, waar vandaan de slaven naar Amerika vervoerd werden. We zien de officiers kamers, maar ook de dungeons, de cell (waarin je terecht kwam als je wat opstandig was of probeerde te ontsnappen en waarin je nog hooguit 48u overleefde vanwege zuurstof tekort) en ook de door of no return. als je hier doorheen ging raakte je letterlijk alles kwijt. Eigendommen, cultuur, naam, alles. Was best indrukwekkend om de geschiedenis te zien en te horen.

Hierna besluiten we om voor dat we gaan vliegen af te sluiten met iets vrolijkers, nog een dagje naar Kokrobite voor wat strand en/of relaxen.
Met de tro tro, die dit keer geen pech had, maar een chauffeur die afscheid nam met "next time, I'll cut your head".
We hadden in Cape Coast afgesproken om 10 te betalen incl baggage. In de tro tro wilde de chauffeur 12 hebben. en wilde onze 10 ook niet aannemen, de hele rit heeft hij gezeurd om nog 4 cedi meer. Na uitleggen besloot hij dat we dan maar 4 voor onze baggage moesten betalen. En telkens als hij er over begon bemoeide de hele tro tro zich ermee, allemaal tegen hem gericht, echt hilarisch. Na een poosje begon hij te dreigen dat hij dan onze baggage niet meer terug ging geven en even waren we bang dat hij ons er halverwege uit ging gooien, wat gelukkig niet gebeurde. Nog even gedreigd om de politie te bellen als hij onze baggage niet gaf, maar dat zou waarschijnlijk meer kosten dan 4 cedi..
Uiteindelijk bleek een man onze 4 cedi te gaan betalen vlak voor dat we uitstapte. we hebben nog geprobeerd uit te leggen dat het om het principe ging en niet om het geld, maar denk niet dat ze dat begrepen hebben. TOen we uitstapten en onze baggage hadden groette de beste man ons met een zeer vriendelijk " next time I'll cut your head off" Wat wij beantwoorden met een nog vriendelijker "Ok, I'll cut yours of first, have a nice journey".
Maar goed, we waren in Kokrobite, waar we weinig bijzonders gedaan hebben, in een bamboo hutje geslapen, over het strand gewandeld en nog met wat oude vrijwilligers gelunched. en toen was het alweer tijd om te gaan.

Nadat Tove is vertrokken ben ik heerlijk op een bankje op het vliegveld gaan liggen om me, tussen de muizen en van de bank vallende medepassagiers, te verheugen op de komende 48 uur. Via Lagos, Nigera en Kigali, Rwanda vlieg ik naar Nairobi waar Sophie dan de dag erna ook aankomt. en we hopelijk de kilimanjaro gaan beklimmen en safari (s) gaan doen. Ook onderweg in het vliegtuig ben ik weer een aantal visitekaartjes en huwelijksaanzoeken rijker en voel ik me bijna een fotomodel...
De eerste dag in Nairobi heb ik een beetje rondgewandeld en ook de 2de dag met SOphie samen wat gewandeld, de toren van het conference centre beklommen, de national archives bekeken en genoten van de chaos die ook hier heerst.mensen die half uit de bushangend reizen, verkeer dwars door elkaar wat zich natuurlijk niet aan regels en stoplichten houd en wildvreemde mensen die een praatje komen maken en/of staren.
Als je je trouwens afvraagt waarom de bussen hier zoveel deuken hebben, als je ook maar iets wilt van de buschauffeur, mede passagiers of mensen op de stoep, varierend van instappen, uitstappen, bestemming of weat je ook maar wilt, dan sla je gewoon op de bus :-) de Airco doen ze ook niet aan, want ze hebben een deur die je gewoon open kunt laten tijdens het rijden. echt super handig!!
Hoop trouwens wel dat de deur van onze minibus waarmee we morgen naar de masai mara en lake nakuru vertrekken wel dicht kan, maar t zou me niet eens meer verbazen als dat niet zo is, of dat tie er onderweg gewoon af valt oid, heb namelijk nog geen autopech gehad in KEnya...:-)
word vervolgd!