Hospital Horror

West Hospital Tamale,een gemiddelde werkdag..
Sommige delen kunnen als schokkend worden ervaren...
maar ik wil toch graag met jullie delen hoe het er hier aan toe gaat. deels omdat je je dan realiseert dat Nederland soms nog helemaal zo slecht niet is en deels omdat ik het graag even kwijt wil... Fijn zo'n blog :-)
( en bedankt voor alle reacties tot nu toe hier op de blog, facebook, sms, whatsapp, mail e.d. leuk om jullie reacties te lezen en te weten dat er zoveel mensen zijn die meelezen!

Voordat ik smorgens naar het ziekenhuis ga begin ik al met het schoonmaken en verbinden van de brandwond van m'n hostmama. die heeft ze verbrand met koken en ze had het eerst maar een beetje gelaten en onder haar kleren verstopt totdat ik vroeg wat er was. toen liet ze me haar onderarm zien. die inmiddels dus veranderd was in een paar geinfecteerde stukken brandwond. inmiddels, 3 weken later is het grootste deel eindelijk dicht..
Veel mensen hebben brandwonden of littekens, wat me totaal niet verbaasd als je ziet hoe ze koken, op welke leeftijd ze daarmee beginnen en hoe dicht bij het vuur de kleintjes komen. het kleine meisje bij mij thuis zit op de grond tussen de potten en pannen, en als ze leert hoe ze een halve meter moet kruipen zit ze gezellig op de kolen..

Als ik in het hospital aankom begin ik met visite lopen op pediatric ward. De meeste kinderen liggen hier met ernstige malaria en krijgen daar medicatie voor, knappen snel weer op en gaan naar huis. Sommige kinderen houden helaas koorts. (wat hier elke dag anders gedefinieerd word, tot mijn grote schrik is soms zelfs 36,7 koorts.) Want koorts betekend antibiotica, ongeacht de oorzaak van de koorts, of de ehm, temperatuur. en dan bij voorkeur via het infuus, want dan is de "koorts" eerder gezakt en kunnen de kinderen eerder naar huis, zo luid het argument. hoe ze eerder naar huis kunnen met een infuus in hun arm is me nog steeds een raadsel... En als je dan toch antibiotica voorschrijft doe dan maar gelijk een hoestsiroopje, wat multivitaminen en paracetamol. voor t geval dat...
Hierover heb ik dus nog steeds regelmatig discussies aangezien ik het nog steeds niet nodig vind om deze kinderen via het infuus van antibiotica te voorzien.
(voordeel van deze tactiek is wel dat het ziekenhuis wat meer geld verdient...)

Sommige kinderen hebben echter nog meer pech, die wonen ver weg van het hospital of de ouders zijn even ergens anders druk mee. die komen dus pas als ze al flink wat koortsstuipen hebben. En natuurlijk proberen we daar wat aan te doen en te hopen dat het kind daar weer uit komt. ze zijn in ieder geval altijd optimistisch. Er was een meisje dat al ongeveer 2 dagen lang 1 grote convulsie had. toen ik de volgende dag de ronde liep was ze nog steeds slap, draaide met haar ogen en reageerde totaal niet. De "doctor" (die eigenlijk een physician assistent is), die haar de dag daarvoor had gezien vond dat het vandaag al een stuk beter ging. met een big smile...
Haar grootvader was het daar niet mee eens en had het ziekenhuis na een week of 2 een brief geschreven dat we het meisje maar moesten ontslaan want hij was tenslotte ook doctor dus hij ging dat varkentje thuis wel even wassen. Tsja, wat zeg je dan...

Hetzelfde geld voor een jongetje dat een stick door z'n voet heen had gehad. het verhaal was dat hij er op was gaan staan tijdens het lopen door de velden. Maar het gat in z'n voet was op zo'n manier dat dat toch echt niet kon... dus of hij had gewerkt en had geprobeerd met z'n voet de stok de grond in te duwen, of iemand heeft ermee op zn voet getimmerd. Maar dat weet dan dus al het personeel maar het word niet tegen kind of ouders gezegd. gewoon het jongetje behandelen, wat in dit geval inhoud zonder verdoving gaasjes met antibiotica door de voet heentrekken, spoelen, en hem er daarna even goed op laten lopen zodat het vocht er een beetje uitgeduwd word.
En dat dan elke dag net zolang tot het niet meer geinfecteerd is..

Soms heb ik na de visite op de kinderafdeling geluk en kan ik gelijk aanschuiven op de OK, voor een C-section of een andere kleine ingreep. Meer OK's doen ze op dit moment sowieso niet en deze kan ik of zelf of samen met, op de grote baas na, de enige andere arts hier, een cubaanse gyneacoloog. die ergens deze week stopt met haar werk hier, dus erg benieuwd wie er dan keizersnedes gaat doen...
De laatste keer viel tijdens de C-section de stroom uit... en nee, ze hebben geen generator. dus komt er ergens uit een kastje een grote zaklamp die dan boven de operatietafel gehouden word. de deur word opengezet (als die niet al openstond, want dat is heel normaal) om een beetj frisse lucht binnen te laten. En dat is ook wel hard nodig, want geen stroom betekent ook geen ventilator op een OK waar het tegen de 30 graden is. en dan niet alleen met 1 laagje kleren, en een steriele jas er over heen, maar ook nog eens een enorm dik spatschort en regenlaarzen. waar ik overigens wel erg blij mee ben want goed afzuig apparaat hebben ze niet. dus ik sta liever met witte regelaarzen in een plas dan op m'n eigen slippertjes....
Gelukkig was deze C setion al bijna klaar want zelfs na een kwartiertje hechten was m'n onderste laag kleding al doorweekt.

Als het lights off is, betekent trouwens ook dat er op de afdeling bijna niets meer gebeurd, want het is donker, het vernevelapparaat werkt niet, en ze gebruiken het soms ook als excuus waarom de temperatuur verkeerd genoteerd staat of uberhaupt niet gemeten is...

Na de C section konden we op de gang verder gaan met de volgende patient, voor de buitendeur want daar was het meeste licht. dit was een klein kindje wat stroom had gehad, al een week of 2 geleden, en ik denk niet dat iemand zich gerealiseerd had dat dat ook wel wat gevolgen kon hebben. Of er was misschien geen geld, of geen vervoer, of geen oppas voor de schare andere kinderen..Want nu hing er op de plek van z'n middelvinger alleen nog maar een zwart sliertje. en was z'n handpalm niet meer dan een stinkende geinfecteerde bende.
Dus met een klein roesje werd de vinger dan maar geamputeerd. op de gang, op een brancard voor de buitendeur, met een paar doekjes eronder en wat steriele handschoenen...

Soms zijn er ook rustige dagen, dan ga ik om 12 of 13 uur naar huis of naar de stad, want vaak weten ze in de ochtend al of er smiddags misschien nog een C-section gaat komen. echte emergencies doen ze niet aan. Als het een spoedkeizersnede is moet er eerst nog even gewacht worden op degene die de ruggenprik komt doen, die op z'n dooie gemakje komt aangeslenterd en met iedereen een praatje maakt. daarna gaat het rustig richting OK, waar meestal de spullen nog niet echt klaar liggen en de ok assistenten met een diepe zucht ook maar eens om gaan kleden...
Spoedje Ghana Style...

Dus na een weekje hospital ben ik altijd wel toe aan m'n weekend. en dit weekend gaan we maar eens een bezoekje brengen aan de Volta regio, dus de volgende keer geen vieze ziekenhuis verhalen..:-)