Suicidale geiten, een spookstad en autopech

Over een tripje naar de Volta Region.
Hier in Tamale is de afgelopen weken al is opgevallen dat alle dieren overal los lopen en oversteken wanneer je het het minst verwacht, en vooral de geiten hebben een echte doodswens. En het verbaasde me dus ook dat ik tot nu toe nog geen enkel beest aangereden had, de babygeit die met z’n achterpoot nog net m’n voorwiel raakte tel ik niet mee, die heeft er niks aan over gehouden.

Dus vol goede moed gingen we met een groepje vrijwilligers in een minivan voor een weekendtripje naar de Volta regio. De eerste dag zou vooral veel rijden zijn en als rasechte wagenzieke heb ik maar een plekje voorin geclaimd. Van de 3 stoelen op de eerste rij was er eentje een soort van dubbelgevouwen strijkplank die over het tafeltje heen was gezet. Helaas is het voor iedereen groter dan 165cm onmogelijk om daarop te zitten zonder een hersenschudding op te lopen op de fantastisch goede wegen in Ghana. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat de wegen die we dit weekend namen, mede door onze vriend regen, toch wel iets erger waren dan de meeste wegen tot nu toe.
Het eerste stuk was nog asfalt, maar al snel werd dat afgewisseld met stukken rood zand, stenen en water, vooral veeeeeel water. De maximum snelheid nam hierdoor wel drastisch af, en ik verwonder me nog steeds over het feit dat we daarmee toch een kat hebben kunnen doodrijden. Een goed begin van onze trip.

En dat was inderdaad nog maar het begin. We waren om ong. half 2 vertrokken uit Tamale (planning was stipt 1 uur, maar ja, het regende hier dus dan staat de wereld even stil.) en tegen 6 uur kwamen we aan in Bimbilla. Of beter gezegd bij Bimbilla. Want voor het stadje stond een police barrier. De chief van het stadje is vermoord en daarom is er een avondklok. Na 6 uur mag er niemand meer op straat komen. Deze politie agent was zo vriendelijk om te doen alsof z’n horloge niet goed stond en we mochten nog doorrijden, Bimbilla in. De stad was compleet verlaten, niemand op straat, lege marktkraampjes, dichte deuren, een echte spookstad. Toen we aan de andere kant Bimbilla uit wilden rijden was er helaas een wat minder vriendelijk politieagent die, in tegenstelling tot de meeste ghanezen, erg op de tijd was. En het was na 6-en. Dus of we wilden stoppen en hier maar gaan slapen want we mochten er echt niet meer door. Na wat boos worden, smeken, en praten als brugman kwam hij met het verhaal dat er verderop nog een barrier stond en dat hij in de problemen kwam als hij ons hier doorliet. Hij was nog wel zo aardig om ons de lodge te wijzen, een klein stukje terug. Daar mochten we nog wel heenrijden dan. Maar zo makkelijk gaven wij het niet op, en na nog weer flink wat tijdverspilling en 100 cedi mochten we dan eindelijk doorrijden. Hij zou dan liegen als ze van de volgende barrier belden om te checken hoe laat we hier langs waren gereden. Tussen de 2 barriers in hebben we gigantisch ons best gedaan om een goed verhaal te bedenken waarom we er zo lang over gedaan hadden en zelfs foto’s erbij gezocht. Heel handig dat iemand met z’n mobieltje een foto had gemaakt van een openstaande motorkap bij een eerdere stop.. En zo kwamen we top voorbereid aan bij de volgende barrier. Waar niemand stond en we gewoon door konden rijden. Met een zucht van verlichting vervolgde we de weg naar Nkwanta voor een beetje minder nachtrust dan gepland.

De dag daarna, zaterdag, stonden de Wli Falls op het programma. De hoogste waterval van Ghana. Heerlijk, en geloof voor het eerst dat ik het echt koud heb gehad.
Daarna weer een flink stuk rijden naar Hohoe, waar we een heerlijk guesthouse hebben. Het diner laat wel wat te wensen over, ze vergeten gewoon wat gerechten.. maar eerlijk is eerlijk, heb heerlijk geslapen! Goed uitgerust op naar de hoogste berg in Ghana, Mount Afadjato, 885m hoog. M’n telefoon is het er niet mee eens en vertelt met dat we in Togo zitten… Maar na een klim van een uurtje staan we dan toch echt boven op, in Ghana nog steeds. Met een fantastisch uitzicht, en het begint te regenen dus na snel wat foto’s te hebben gemaakt maar weer naar beneden gegelibberd. T was een leuk wandelingtje, klein beetje oefenen voor de Kilimanjaro straks. Na Mount Afadjato volgt er nog een monkey sanctuary, waar helaas meer mieren dan monkeys te vinden zijn en de mensen niet heel erg vriendelijk zijn. Das ook ongeveer voor het eerst in Ghana..
We willen proberen om vanmiddag nog lake volta over te steken en aan de overkant te overnachten zodat de trip morgen terug naar Tamale niet zo lang is. De burg is echter kapot, dus we moeten met de ferry, en daar moeten we even voor in de rij staan, tussen de overvolle tro tro’s en vrachtwagens met kippen en koeien. De vrouwtjes langs de rij doen hun uiterste best om zo veel mogelijk van hun handel kwijt te raken, die varieert van leven kreeften en gebakken vis tot badslippers en beltegoed.
Eenmaal op de ferry staan we in dezelfde lane als de ambulance met sirenes en kunnen we mooi als eerste eraf. Inmiddels is het al wel zo goed als donker, maar de zonsondergang vanuit de rij bij de ferry had ook iets bijzonders.

De volgende dag bezoeken we de akosombo dam waar 40-50% van de energie van Ghana word opgewekt. Door de dam is ook lake volta ontstaan, het op een na grootste manmade lake in de wereld. (China heeft de grootste.. it’s always China). En dan begint de terugreis naar Tamale. Een flink stukje door de bergen met na een uurtje tot onze grote schrik zelfs rokende remmen. Na wat koud water er overheen konden we volgens chauffeur en gids wel weer verder rijden. Tot aan Koforidua bleek, wat in de verste verte nog niet in de buurt ligt van Tamale. Daar zouden ze wel even de remmen repareren in een uurtje en dan konden wel weer verder. Dat uurtje bleken er 6 te worden. Te midden van een bonte verzameling van auto shopjes. De een doet de remmen, de ander de stoelen enz. En daarom zie je de vreemdste voertuigen rondrijden. Auto’s zonder deuren of motorkap zijn de normaalste zaak van de wereld. En ook voor onze bus moet er flink wat heen en weer gereden worden tussen de shopjes om de juiste onderdelen te vinden. Maar eindelijk, na 6 uur in het gras tussen de mieren zitten, mensen kijken en poepen in een maisveld kunnen we verder. We besluiten om een extra overnachting te doen zodat we niet nog 10 uur in het donker hoeven rijden. De volgende dag vol goede moed op pad voor de laatste 6 uurtjes. Elke paar kilometer word er uitgestapt om de banden te controleren en telkens volgt de mededeling “er is wel iets niet helemaal in orde, maar we halen er vast Tamale wel mee”. En na een slag in een achterwiel van een fiets gereden te hebben en een geit met doodswens uit z’n lijden te hebben verlost gebeurt dan toch waar we bang voor waren.. een klapband. Dus we bereiden ons voor op weer een paar uur wachten maar tot onze verbazing is het met 15 min gefixed! En uiteindelijk komen we een dag later, maar flink wat avonturen rijker weer terug in Tamale :-)

Nog een paar daagjes werken en dan vertrekken we (Tove en ondergetekende) dinsdag om via Kumasi, Nzulezo, Cape Coast en misschien nog wat andere plekjes terug te reizen naar Accra voor onze vlucht naar respectievelijk Nederland en Kenia!