West Hospital & gastgezin

Woensdag de eerste dag in het ziekenhuis, om 9 uur zouden we gaan kennismaken dan zien wat het plan was voor die dag. Om 9 uur Ghanese tijd. half 10-10 uur dus, kwamen we aan...
Als eerste kennisgemaakt met de Deputy Director of Nursing Services (de DDNS), Grace. Zij is een beetje de dagelijkse manager van het ziekenhuis en iedereen toont veel respect, kniebuiging als ze groeten, mensen staan op als ze langsloopt etc.. Met haar heb ik een rondje langs operating theatre, male/female ward, childrens ward en labour ward gedaan. Daarna heb ik met een assistent midwife nog een rondje over het terrein gedaan, langs allen facilitaire dingen, apotheek, xray, poli etc.
Alle afdelingen zitten in kleine losse gebouwtjes, sommige verbonden door een betonnen overdekte walkway.
Het was een enorm uitgebreide rondleiding, iedereen is hier namelijk altijd heel uitgebreid. je zegt niet aleen hallo, maar je doet een uitgebreide intro. en in mijn geval deed de assistente de intro, en hoefde ik alleen m'n naam maar correct uit te spreken. Als dokter introduceer je jezelf namelijk niet....
Das trouwens ook zo als je mensen op straat tegenkomt, niet alleen hoi, maar hello, good morning, how are you? Fine, how are you? Also fine. Good, good, gevolgd door een compliment over kleding, of een vraag wat je gaat doen ofzo. En je groet ook bijna iedereen, ook mensne die je niet kent. Dus nu snap je waarom al die afrikanen altijd te laat zijn..:-)
Maar goed, terug naar het ziekenhuis. Na de rondleiding heb ik nog even kort op de OK gekeken, er waren wat artsen uit de US om een cursus te geven, was wel even grappig, maar niet helemaal op mijn interessegebied. En ik moest redelijk op tijd weer weg, want in de middag naar m'n gastgezin.:-)

toen ik daar aan kwam stond mama Sweba al te wachten, samen met een stapel kids, die vochten om wie mijn tassen en fiets naar binnen mochten brengen. Ze heeft zelf 4 kinderen, maar in huis woont ook nog veel familie van haar man, die naast haar nog 2 andere vrouwen heeft. dus altijd drukke boel. alhoewel ik voornamelijk de vrouwen zie, de kinderen zijn ;s ochtends als ik opsta meestal al naar school. en 's avonds gaan die vroeg naar bed.
Mama Sweba is erg aardig, ze lacht veel en ook zei vraagt de hele dag how are you...
's avonds bood ik aan om haar te helpen met eten koken, maar dat wilde ze cht niet hebben, later deze week misschien nog eens proberen. Ze ging me in ieder geval leren hoe ik m'n kleren moest wassen want dat konden wij Westersen toch niet zo goed.. haha
De eerste avond heb ik een bord rijst met omelet gekregen, en mocht ik alleen in de woonkamer eten, dat schijnt een teken van respect te zijn, maar wel erg ongezellig. voor het ontbijt krijg ik altijd een kopje thee en een brood, (zonder beleg, maar wel elke ochtend vers)
Het huis zelf staat vlak bij het centrum van Tamale, het is best groot, maar dat mag ook wel met al die familie. de buitenruimte is echter erg klein omdat het in de stad is. tussen het huis en de muur zit ong. 1-1,5m. waarin alles gebeurd. koken, eten, wassen, en ook de rioleringsgoot loopt hier. en de ruimte moet je delen met 2 geiten en een paar kippen. mijn kamer is ong. 2,5 bij 4 m en er staat een 2p bed, stoel en tafel in. de badkamer is een redelijk vies hok, met wel een douche, in de badkuip, waar ik zelfs met slippers aan liever niet te lang in blijf staan. de wc idem dito, en die werkt ook niet meer, dus doortrekken met een emmertje water.
Maar op zich valt het vergeleken bij een huis verder uit de stad nog wel mee. Sommige van de andere vrijwilligers douchen met een bakje water en de wc is een gat in de grond buiten..
Ow en als ik me alleen voel heb ik altijd een paar (al dan niet levende) kakkerlakken om me gezelschap te houden..:-)

de volgende ochtend om 8 uur weer naar het ziekenhuis, naar de childrens ward om visite te lopen. die uiteindelijk pas om 10 uur begon, maar even gezellig met de nurses gebabbeld en een beetje uitgevonden hoe het hier werkt. 80-90% is malaria, dus daar moet ik nog een hoop over leren!
De kinderen liggen hier met ong. 50 man op een opp van 2-3 klaslokalen. ook in de gang staan bedden, en als de kinderen bijv. overgeven gaat dat gewoon op de vloer en ruimt de moeder dat zelf op. Tijdens de rondes word er vrij kort met moeder gesproken, en minimaal naar het kind gekeken. als ik dat in Nl zou doen zou ik niet eens afgestudeerd zijn denk ik...
Na de ronde naar de labour ward gegaan waar net 2 dames aan het bevallen waren. dus daar maar weer even wat gedaan. dat gaat toch heel anders dan hier. de verloskamer is een kleine ruimte met 3 bedden op een rij. de vrouwen komen binnen, en als het bijna zover is mogen ze daar komen liggen op een plastic zeiltje wat ze zelf mee moeten brengen. er word niet geschreeuwd, gezucht of lief gedaan. gewoon liggen, persen en klaar. En als t niet snel genoeg gaat helpt de midwife je wel een handje. Als je dan klaar bent gaat je kind alvast in een doek (ook zelf meenemen) en mag jij nou even blijven liggen totdat alles opgeruimd is en of je dan zelf weer even terug wilt lopen naar je bed op de afdeling....

Nadat ik hiervan een beetje bekomen was, kwam er een vrouw binnen die in verwachting was van een tweeling waarvan er eentje niet goed lag. Dus dat werd een keizersnede. (C-section). Samen met de cubaanse gyneacoloog die hier ook werkt naar de OK om die te doen. ook dit gaat net ietsjes anders dan bij ons. laarzen en schort aan, en handen wassen maar. er word vrij kortaf met elkaar gecommuniceerd als je eenmaal steriel aan tafel staat, en hun manier van werken is toch wat anders. Ze gebruiken minder instrumenten, meer hun handen voor sommige dingen,en het hechten gaat ehm.. iets minder netjes... maar toch wel weer onwijs mooi om te doen!

Hierna vond ik dat m'n dag wel lang genoeg was geweest, en het was een erg warme dag ook. Dus ik naar Mike's, een bar, om de voetbalwedstrijd van Ghana te gaan kijken met de andere vrijwilligers. Op donderdag eten we normaal gesproken op kantoor met z'n allen, maar nu dus daar wat gegeten, gezellig en iedereen weer een beetje beter leren kennen. De wedstrijd van Belgie kwam na het eten, maar na 15 min viel de stroom uit, en kwam niet meer terug, dus maar naar huis gegaan. Bash had z'n rijbewijs voor de een busje gehaald, dus die zou ons allemaal wel even thuis brengen, behalve 1 meisje wat op de fiets was. Toen we halverwege me tde bus waren werden we gebeld dat ze overvallen was. Haar rugzak weg, met daarin paspoort, bankpas en telefoon. (en wat kleingeld, maar das niet zo erg)... dus toch savonds maar een beetje uitkijken waar ik rondfiets in m'n eentje..

Al met al dus een enerverende eerste dag, leuk, maar ook wel confronterend.. Morgen wederom starten op de childrens ward en daarna op tijd naar huis voor een weekendtripje naar het Hand-in-Hand project voor gehandicapte kinderen. (en natuurlijk wat sightseeing..)